het is bijna drie jaren gelden dat we bij toeval bij can pep belandden. de doorsteek op de N260 vanuit gerri de la sal naar senterada langsheen het meer van montcortes loopt over een zo klein en smal bergweggetje dat het geen enkele landkaart haalt. da's doodzonde zoals we ook toen al aangaven: het is een prachtparcours voor bikers, fietsers en wandelaars en de prachtnatuur die je er aantreft is afhankelijk van het seizoen evenzeer de 'speeltuin' voor wie heerlijke paddenstoelen wil plukken of zeldzame vogels wil spotten.
het eerste piepkleine bergdorpje dat je vanuit gerri de la sal bereikt, heet peramea. hier vestigde adrian zich drie jaren geleden nadat de economische crisis hem uit barcelona verdreef. het lokale cafeetje / eethuisje dat hij er oprichtte werd can pep gedoopt en de toekomst was even onzeker als hoopvol.
omdat can pep geen enkel virtuele verankering heeft (geen www of fb of ...) baanden we ons geheel in het ongewisse een weg naar het sympathieke bergdorpje peramea. daar troffen we de vrouw van adrian aan in het intact gebleven cafeetje. toen we informeerden naar haar sympathieke wederhelft herkende ze ons en ging ze manlief meteen uit z'n siesta wekken. het werd een prettig en sympathiek weerzien. en het deed ons deugd vast te stellen dat can pep niet enkel weet te overleven maar ook kleinschalig bloeit. dat volstaat dixit adrian "voor het betalen van de rekeningen en het genieten van het rustige leven in deze mooie omgeving".
een lekkere tonijnsalade en enkele pilsjes later laten we de kawa heerlijk door de scherpen smalle bochten naar beneden glijden; op naar pobla de segur waar we de nacht doorbrengen in la fasersia.
enkele sfeerbeelden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten