zaterdag 7 oktober 2017

Het mystieke Cadiz

Sierra de Grazalema
Op weg naar onze afsluiter Cadiz kiezen we voor een parcours door het Parque Natural Los Alcornocales. Het grootste kurkeikenbos van Europa ligt in dit Natuurpark. Voor we het Alcornocales Natuurpark bereiken slingeren we enkele tientallen kilometers door ons thuispark Sierra de Grazalema. Ondanks het feit dat we de drie voorgaande ritten diverse delen en wegen van dit adembenemende Natuurpark doorkruisten, ontrafelen zich ook vandaag nog geheimen in de vorm van verdoken parels: de CA-9104 tussen Zahara de la Sierra en Grazalema is er zo eentje!



Eens het Parque Natural Los Alcornocales bereikt, slingeren we tientallen kilometers door de kurkeikenbossen. De route Zuidwestwaarts over de A-375 en de A-2228 staat in internationale reisgidsen geboekstaafd als een top-vijf route door Andalusië. Hoewel het kurkeikenbossen-decor uniek is en de slingerweg erdoorheen op een hete dag als vandaag het bijkomende voordeel van verkoeling biedt, is de staat van het wegdak een dompertje. In tegenstelling tot het quasi perfecte asfalt dat we doorheen vrijwel gans Andalusië onder de wielen geschoven kregen, devalueren scheuren en bulten in het asfalt het langgerekte parcours. We laten er onze pret evenwel niet door verderven op deze finale rit.

In Cadiz is het heerlijk toeven. Het pretendeert de oudste stad van Europa te zijn. Alleszins was Cadiz in de 18de eeuw toen de rivier naar Sevilla was dichtgeslibd de meest welvarende stad ter wereld: het monopoliseerde de Spaans-Amerikaanse handel in goud, zilver en andere kostbare attributen. Van in die tijd dateren de vele torens in de oude binnenstad: ze behoorden tot de vele reders die vanuit hun toren letterlijk uitkeken naar de komst van hun schepen.
Hugo telt de vissen in de Oceaan @ Cadiz
ontelbare smalle steegjes @ Cadiz
Vandaag straalt het historisch rijke Cadiz geen grandeur meer uit. Praal en monumentale megalomanie is deze parel aan de Atlantische Oceaan vreemd. Cadiz kronkelt in vele kleine enge steegjes en kleurt in authentieke pastelkleuren. Het smaakt naar vergane glorie en oogt sjofel en informeel. Maar evenmin is de mystiek nooit ver weg. Het is een stad die op een of andere manier zonder activiteiten of evenementen, zonder bombastische monumenten of trekpleisters, charmeert en begeestert. Niet toevallig staat Cadiz al eeuwen en nog steeds bekend als een feeststad bij uitstek. De Romeinse dichter Martialis en velen in zijn kielzog maakten gewag van de zinnenprikkelende dansen van Cadiz' vrouwen. Van dat laatste hebben we tijdens ons blitzbezoek helaas niet kunnen getuigen, maar alleszins beklijft deze stad; ze oogt een beetje zoals het oude Rome en doet qua sfeer denken aan Luik in België of Marseille in Frankrijk. De steeds luider galmende echo van het woord 'weerkeren' krijgt intussen een dubbele dimensie: niet alleen met de moto ter verkenning van de vele resterende uithoeken en wegen van Andalusië maar ook deze stad (en andere Andalusische steden) verdienen een exclusief meerdaags bezoek.

Cadiz
Over de meer dan drie kilometer lange Puente de la Pepa verlaten we met een tikkeltje weemoed Cadiz. De brug werd vernoemd naar de grondwet die in 1812 in Cadiz aan het papier werd toevertrouwd en symbool staat voor de Spaanse onafhankelijkheid. Niet toevallig verwenste Franco het links bolwerk der anti-Spaanse krachten in Cadiz. Cadiz ... in meer dan een opzicht een stad om te koesteren ;-)

De laatste terugweg naar onze Cortijo Santa Anna onderbreken we nog voor een laatste glas serveza in het oergezellige centrum van het bergdorpje Zahara de la Sierra. Aan de overkant van het Embalse de Zahara zullen eens terug in ons villanestje nog menige glazen ter afsluiting volgen...

Monumentale boom aan de kust in Cadiz



Cadiz
De grote verzoening met de Arm der Wet ;-)


Er wordt 'kort' geparkeerd in Cadiz

authentieke leerlooier in Cadiz

Cadiz

Een vleugel van de imposante kathedraal in Cadiz


Aanmeren in Cadiz

Cadiz


ontelbare kleine steegjes @ Cadiz


Sierra de Grazalema

Unieke poort

Kunst

grote smurf?? :-)

Los Pueblos Blancos

Sierra de Grzalema

Alweer een hete dag ...

Hermanos in een van de vele witte dorpjes


vrijdag 6 oktober 2017

Europa uit...

De zuidelijke rit vanuit El Gastor reikt tot de uithoeken van Spanje. Eigenlijk nog verder: ze verlaat het territorium van het oude continent; niet dat we tot Marokko rijden/varen al zien we het Afrikaanse vasteland helder en verrassend dichtbij vanop het meest zuidelijke punt van Gibraltar. Het overzees Brits gebied aan het zuidelijke uiteinde van Spanje is sinds de Brexit een beetje gewezen Europa geworden ;-)

Een van de ontelbare zichten op weg
Naar goede gewoonte opteren we bewust voor heerlijke motorwegen door unieke landschappen. Zo keren we vanuit Ronda de A369 op tot Gaucin, van waaruit we via de A377 tot Manilva dalen, vrijwel tegen de Middellandse Zee. Terug Noordwaarts vanuit Gibraltar kiezen we voor een parallelweg vanuit Taraguila, opnieuw tot Gaucin. Dit heerlijke witte stadje ligt lekker centraal tussen kust en West-Andalusisch binnenland in de bergen verscholen. Het vormt als het ware het middelpunt van de lange lus die we vandaag rijden tussen El Gastor en Gibraltar. Vanuit Gaucin stijgen we verder noordwaarts door het Parque Natural de Cortes de la Frontera en vervolgens het Parque Natural de Sierra de Grazalema. De gebieden betoveren elk en verschillen licht inzake flora en fauna, maar de wegen erdoorheen zijn ook vandaag even zoveel variaties op steeds weer hetzelfde thema: het zijn allemaal versies van het motorrijders-sprookje van de 1001 bochten.

In Gaucin houden we twee keer halt. Een eerste keer als keerpunt tussen A369 en A377 op de heenweg naar Gibraltar. De A377 leidt tot Manilva langs Casares waar we de unieke begraafplaats willen bezoeken. Op een zonovergoten terras maken we kennis met een Deens koppel dat na vijftien jaarlijkse vakanties in Gaucin na hun recente pensionering besloten te emigreren. Wanneer we hen vragen hoe lang ze al in Spanje wonen, antwoorden ze doodleuk: "al een week" ;-)   Ze hebben voor zes maanden gehuurd en speuren nu actief naar een koopwoning. De Spaanse taal zijn ze nog geenszins machtig maar dat deert hen niet: "tijd zat om dat hier te leren" stellen ze enthousiast. Ze zijn zo verliefd op Gaucin dat niets hen hier nog weg kan houden; "enjoying life is becoming a fulltime business now" stellen ze met harten die overlopen van Hoop. We wensen hen alle geluk toe en nemen met veel respect en bewondering voor hun levenskeuze afscheid.

Het kerkhofje van Casares
In het oergezellige pittoreske witte heuvelstadje Casares is het kuitenbrekend klimmen op naar de castillo helemaal bovenop de heuveltop en het aanpalende iglesia (kerkje) met bijhorende begraafplaats. De doden worden hier niet begraven maar opgeborgen in bovengrondse nissen. Het kerkhofje ligt binnen de muren van het Moors kasteel en vormt er een geheel mee. Het levert mooie beelden in een ingetogen wit kader en straalt serene rust uit.

het charmante bergdorpje Casares
















Marokko zien...
Zowat het compleet tegenovergestelde gevoel roept het schreeuwlelijke en broeierig brutale Gibraltar op. Drukte alom en in uitlaatgassen ondergedompeld wriemelend verkeer baant zich een weg over en weer het piepkleine Engelse gebied. We banen ons een weg door de waanzin tot het meest Zuidelijke punt en staan verbaasd over hoe helder en dicht we Marokko zien. De drukste zeestraat ter wereld is smaller dan je voor mogelijk houdt. We zijn blij met dit unieke (ver)gezicht maar even zo blij dat we weer landinwaarts de stille betovering van het berglandschap mogen opzoeken. 



De zon staat in overdrive en onderweg laat een thermometer 36 graden optekenen. Het maakt van de terugtocht een bijwijlen helse tocht. De halte halfweg in ons 'middelpunt' Gaucin ademt dan weer de rust en charme die ons begrip bijbrengt voor de overtuiging van het sympathieke Deens koppel van vanmorgen. "Enjoying life as a fulltime business" - het lijkt wel hét motto bij uitstek voor Andalusië in z'n geheel...

Wat een manier om de dag te starten met een kopje koffie with a view


Marokko


Aan de oever van het Embalse de Sahara



onderweg Zuidwaarts door een van de prachtige Sierra's

Hugo checkt of er nog plaats is ... ;-)


Van ver in de bergen al zicht op zee ...

donderdag 5 oktober 2017

Tranquilo ...

Een week zijn we ver in Andalusië en de eerste tekenen van vermoeidheid laten zich gevoelen. Twee Lorejassen opteren voor een motorvrije snipperdag en de drie andere musketiers rijden vandaag een snipperrit: wiegend door de Sierra de Grazalema van het ene witte bergdorp naar het volgende - La Ruta de los Pueblos blancos ("de route van de witte bergdorpjes").

Herman & Bart @ Zahara de la Sierra
Alleen de nazomerzon heeft vandaag geen zin in een snipperdag: de thermometer wijst steevast boven de 30 graden. Gezapig wiegend glijden we door het bochtrijke natuurschoon van de Sierra de Grazalema volgens een geïmproviseerde route die ons achtereenvolgens brengt tot bij de Moorse Pueblos blancos Grazalema, Benamahoma, El Bosque, Prado del Rey, Villamartin, Bornos, Arcos de la Frontera, Ubrique, Benaocaz, Zahara de la Sierra, Agodonales en tot slot uiteraard El Gastor.

Sierra de Grazalema


In bijna de helft van de Pueblos blancos die we passeren, houden we halt; voor een coffee americano con lette of een serveza grande; voor een hapje of een stapje over een van de vele pittoreske pleintjes; voor een glimp van een bijzondere bezienswaardigheid of gewoon om wat van die unieke Andalusische sfeer op te snuiven. En zo maken we in Arcos de la Frontera kennis met een enthousiast koppel uit Kalmthout, vertelt een tijdelijk in Villamartin residerende Schot ons z'n halve levensverhaal en krijgen we't in Grazalema aan de stok met de Arm der Wet. Alle ontmoetingen en ervaringen verlopen evenwel even gemoedelijk. Weer en Streek smeken hier immers om peis en vree; en wij gedijen maar wat graag in deze oase van innemende mildheid. Zeker op een ontwapenend rustige dag als vandaag... Alles Chill, Zen, Tranquilo ...

Het Leven is goed in de charmante restanten van de Moorse nederzettingen van weleer. En dat is onverminderd ook in El Gastor in onze thuishaven Cotijo Santa Anna het geval. De bergen zijn toegedekt met een uitdovende rode gloed als de zon zich gewillig te slapen legt in het imposante Meer Embalse de Zahara. En misschien moeten wij dat stilaan ook maar doen...

sunset @ cortijo santa anna in El Gastor
Bart & Danny op een van de vele terrasjes

Bart in Arcos de la Frontera

Hermanos in een of ander olijfolieparadijs

Bart & Danny voor het Embalse de Zahara 

met dank aan de blitze fotografe ... ;-)
streekproducten @ Ubrique



Villamartin

Zelfs voor de daklozen @ Villamartin staat
het OCMW van Herk-de-Stad paraat

Sahara de la Sierra en het bijhorende Embalse

Sierra de Grazalema


Kawa @ Zahara de la Sierra



woensdag 4 oktober 2017

Op pad met de Koning ...

Onze eerste dag in El Gastor staat in het teken van de Caminito del Rey, een van de meest recente topattracties in Andalusië. El Caminito del Rey betekent zoveel als "het pad van de Koning". Oorspronkelijk gebouwd bij het prille begin van de 20ste eeuw stond het tegen de bergwand aangebouwde pad in het teken van een functionele verbinding tussen twee fabrieken aan de beide uiteinden van El Chorro kloof. Nadat Koning Alfonso XIII in 1920 het hele traject afwandelde, kreeg het vervaarlijke pad prompt zijn naam: El Caminito del Rey.

Het pad raakte in verval en werd na meerdere dodelijke ongevallen in 2000 voor het publiek gesloten. Omdat het nét daarom als 's werelds meest gevaarlijke pad geboekstaafd stond, trok het roekeloze avonturiers en adrenalinejunkies van alle mogelijke pluimage aan. Tot de Spaande autoriteiten van de nood een deugd maakten en door een totaalinvestering van meer dan 5 miljoen euro het pad aan een complete make-over onderwierpen. Van verboden terrein werd het in een omslag de meest recente topattractie bij uitstek. Naar aanleiding van de opening in 2015 nam Lonely Planet de Caminito op als een van de absolute to do's wereldwijd.

Twee jaren is de vernieuwde en volkomen veilige Caminito del Rey inmiddels voor het publiek toegankelijk. En toeristen vanuit alle uithoeken van de wereld hebben hun weg gevonden naar het pad door de Desfiladero de los Gaitanes (kloof) tussen Ardales en El Chorro. Tickets zijn standaard voor maanden compleet uitverkocht.

Dat neemt niet weg dat je zoals wij ook zonder tickets je kans kan wagen. Je bent niet zeker of je na de verplaatsing naar Ardales en een fikse wandeling door een lange donkere tunnel succes hebt aan de ticket office. Wij kenden alleszins geen problemen om ons vanochtend onmiddellijke toegang te verschaffen tot Caminito.

Het originele pad loopt onderlangs
Eens op pad raak je gaandeweg meer en meer gevat door tegenstrijdige gevoelens. Enerzijds is er de imponerende charme van de diepe kloof en een minstens even zo diep ontzag voor bedenkers, makers en gebruikers van het tegen de bergwand geconstrueerde pad; met name de oorspronkelijke constructie, over meerdere delen van het traject onder het nieuwe pad zichtbaar, spreekt enorm tot de verbeelding. Anderzijds is er de onvermijdelijke drukte die een toeristische hype met zich meebrengt. Wandelen over de Caminito del Rey is schuifelen op het tempo van de selfiesticks; er wordt meer geposeerd dan gestapt en alles is strikt geregisseerd, de obligate helm inclusief. We keken uit naar de Caminito del Rey en we zijn blij dat we het hele traject hebben afgelegd. De natuur is er prachtig en voor wie verder dan z'n selfie kijken wil, is er beklijvend erfgoed. Maar een wandelpad kan je Caminito haast niet meer noemen; het is meer een attractie om de attractie geworden.

Ronda
Van de wandelschoenen in de El Chorro kloof trekken we de motorlaarzen weer aan en zetten koers naar Ronda. In zekere zin wel gekozen want naar beleving sterk parallel: de Puento Nuevo in Ronda is een prachtig bouwwerk in een erg mooie omgeving. En Ronda is in z'n authentieke vorm en voorkomen de gezellige Andalusische stad die in en om dat monument thuishoort. Maar ook hier wriemelen toeristen als bezige mieren op en over de Puente Nuevo heen; de selfiestick als navelstreng... Vanop een wat perifeer terras valt nog wat sfeer te snuiven en rust te vinden onder de heerlijke herfstzon. Het maakt van Ronda uiteindelijk het charmante rustpunt dat we zochten.









Terug naar El Gastor gaat het met een wijde boog doorheen de Sierra de Nuevas. We doen het smurfendorp Juzcar aan. Al valt daar niks te beleven. Niet omdat Juzcar niet bekend of vermeld zou zijn in toeristische publicaties allerhande; wél omdat men er in het smurfendorp vanuit gaat dat blauwe gevels volstaan als toeristische meerwaarde. Nee, de mens die de stadsmarketing voor Juzcar heeft bedacht, is voorzeker geen grote wijze smurf.
Geen nood, het leukste aan Juzcar is de weg erheen en vervolgens de weg er weer van weg: nagelnieuw asfalt over smalle slingerwegen door de Sierra de Nuevas; daar worden motorrijders doorgaans erg blij om.