Het natuurgebied Cabo de Gata en de bijhorende bergketen Sierra de Gata vormen het warmste en het droogste gebied van Spanje (2OO mm regenval gemiddeld per jaar). Dit resulteert in een woestijngebied met bijhorende waaiervormige palmen en vulkanische rotsformaties met okerkleurige steile rotsen.
Vanuit ons grotje in Guadix is het een heel eind Zuid-Oostwaarts naar het meest Zuidelijke punt van Spanje, treffend gesymboliseerd door de Faro de Cabo de Gata (vuurtoren van Cabo de Gata). Na nog geen 100 km passeren we Tabernas alwaar de Hollywood Industrie in het woestijnlandschap de uitgelezen plek zag voor het inblikken van een reeks epische westerns-klassiekers. We laten Mini Hollywood letterlijk links liggen en opteren voor een bezoek aan Texas Hollywood: thuishaven voor de filmset van Once Upon A Time in the West met de onvergetelijke Charles Bronson, Henry Fonda en Claudia Cardinale. Zo beklijvend deze alfa onder alle Westerns nog steeds is, zo pover zijn de restanten van het decor van deze legendarische filmparel. We herkennen weliswaar meerdere gebouwen en spots uit de film maar zijn toch behoorlijk teleurgesteld in de aftandse treurige staat van deze site. Evenmin vinden de Spaanse uitbaters een spatje creativiteit of originaliteit in de uitbating ervan: bijna 20 euro inkomgeld dokken voor een wandeling a l' improvisatie doorheen de vervallen site en voor wie wil een cancanshow en gratis rit in de huifkar?! Nee, dank u. We besluiten al snel ons stalen ros op te zadelen voor een ronkende galop Oostwaarts.Met een wijde boog Noordwaarts glijden we van bocht tot bocht wiegend doorheen de Sierra de Alhamilla tot Nijar, een pittoresk wit stadje in Zuid-Oost-Spanje. Dit is weer Andalusië ten top: heerlijk warm weer, het ruige, dorre, boeiende landschap dat nimmer verveelt en de zalige wiegende wegen erdoorheen over perfect asfalt.
Een uurtje verder Zuidwaarts bereiken we het eindpunt van het natuurpark Cabo de Gata: de vuurtoren dit het meest zuid(oost)elijke punt markeert. Deze plek ademt rust en stilte, de schier oneindige witte stranden op weg naar de vuurtoren zijn beschermd natuurgebied en aldus maagdelijk intact. Van naast de vuurtoren kijken we zo ver het oog reikt over de azuurblauwe heerlijk heldere Middellandse Zee. Land aan de overkant kunnen we vandaag niet ontwaren; anders zouden we van hieruit op het grensgebied tussen Marokko en Libië gekeken hebben. 
De terugreis naar Guadix passen we a la minute aan voor een aanvankelijk hoofdzakelijk Westwaartse doorsteek, om zo via Ragor Noordoostwaarts richting Ohanes opnieuw een adembenemend stukje Alpujarras te ontdekken. It doesn't het better than this in all Europe - woorden schieten tekort, beelden spreken voor zich. Het doet in zekere zin denken aan een mini-versie van de Transfagarasan in Roemenië met een infrastructurele upgrade wat het wegdek betreft ;-)Eens binnen in ons grotje in Guadix wachten frisse pils en de beste bolognaise van het Westelijk halfrond, lorejassen-gewijs letterlijk en figuurlijk bekokstoofd ;-) De met heerlijk eten, drank en muziek overgoten avond glijdt naadloos over in de nacht en het Leven is goed. Héél goed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten